Ieder samengesteld gezin is uniek. In basis zijn er altijd twee mensen samen waarvan minimaal één partner niet de ouder is van het kind(eren) van de ander. Hoe groot de liefde ook is, er zijn altijd situaties die nogal wat emoties kunnen oproepen.
Het gevolg: je voelt je niet gezien door je partner, de kinderen van je partner zien je niet staan of wijzen je af, er zijn lastige situaties met de ex-partner van je geliefde en ga-zo-maar-door.
Het vraagt iets om bewust te kiezen voor de rol van niet-ouder én het vraagt ook iets om die keuze vol te houden. In een kerngezin zijn veel dingen vanzelfsprekend, iets dat voor een samengesteld gezin niet opgaat. Alles moet opnieuw een plek krijgen in het systeem. Omdat je als niet-ouder geen bloedband hebt wordt extra beroep gedaan op je inlevingsvermogen en ook je volharding in de keuze die je gemaakt hebt. Daarna blijft het een middenweg zoeken tussen je eigen behoeften en die van de andere gezinsleden. Als de partnerrelatie sterk is en je beseft dat deze gezinsvorm ook veel vrijheid geeft kun je er samen iets van maken. Een thuis waarin iedereen zijn eigen plek heeft en er mag zijn. Dan ben je bij onverwachte situaties als geheel flexibel en sterk genoeg om je eigen koers te blijven varen.
Begrijp je dat het alleen kan werken als je hier bewust voor kiest? En je van daaruit gaat creëren wat bij jullie past? Als je dit lastig vindt kan ik jou en je partner helpen om samen een weg te vinden naar de vorm die bij jullie past.